Iets echts erg leuks: "Ik zit vast". Hoe kneuteriger hoe leutiger.

Ik heb net bij het openen van Word een eerste poging ontdekt tot het schrijven van een Nederlandstalig blogstukje. Daarin heb ik het over hoe moeilijk ik het vind om in het Nederlands te schrijven. En waarom. Daarna heb ik mijn vorige dingetje (mijn eerste effectief gepubliceerde Nederlandstalige blogartikeltje) nog eens terug gelezen. En gezien dat het waar is, dat mijn Nederlandse schrijftaal knullig is.
Misschien ben ik in het Nederlands toch meer een collegejongetje dan ik zelf geloof. Misschien is mijn Engels toch niet goed genoeg om de knulligheid in mijn eigen teksten te zien. In elk geval dient dit bloggen onder andere om zelfcensuur te vernietigen (in het Engels had ik voor 'annihilate' gekozen en dat was dan leuker geweest). Dus voila. Ziehier mijn allereerste poging tot Nederlandstalige blogpost:

Ik begin een blog in het Engels en hij staat vol goede voornemens. Ik wil beginnen schrijven in het Nederlands en het eerste waar ik op kom, als titel voor dit stukje is: ‘ik zit vast’.

Tijdens het schrijven van die stukjes in het Engels werd ik gewaar dat er één en ander naar boven komt als je schrijft. Ik vrees dat het er in het Nederlands niet beter op gaat worden.

Hallo, ik ben Rik. Ik heb een opvallende snor, en ik wil later komiek, duikleraar, schrijver, wereldburger, reiziger, avonturier, stinkend rijk en wereldberoemd worden. Ik ben veertig jaar oud en weet nog altijd niet wat ik met mijn leven aan moet. Mijn verwachtingen van het leven als volwassene zijn niet veranderd sinds toen ik acht was, en uitkeek naar een leven zonder verplichtingen. Later. Als ik groot was. Dan zou ik vrij zijn. Ik kijk er nog altijd halsstarrig naar uit.

Natuurlijk weet ik ondertussen dat vrijheid met verantwoordelijkheid komt. En dat verantwoordelijkheid iets is dat je actief moet opnemen. Maar ik handel er niet naar. Ik wacht. Ik weet niet waarop. Ik weet wel waarop. Ik wacht op iemand die me hieruit komt slepen. Iemand die me ontdekt, en lanceert. En me zegt wat ik moet doen.

Weg vrijheid.

Catch-22.

Of: “ik zit vast”.

Ik haat Nederlands. Bijna net zo hard als ik Vlaams haat. Kneuterige kuttaaltjes. Onmogelijk om te laten swingen. Deprimerend. Cerebraal. Klein. Aseksueel. Onmogelijk om neer te schrijven ook. Een schrijftaal die in niets lijkt op spreektaal. Ik zou nooit zeggen dat iets “in niets” op iets anders lijkt. Maar ik schrijf het wel. Belachelijk.

Langs de andere kant is het ook belachelijk en puberaal in het Engels te gaan zitten schrijven als Vlaming. De pop-taal. De teevee-taal. Zet er “fucking” tussen en het klinkt menens.

Het feit dat mijn Engels goed genoeg is om er goed in te schrijven helpt nauwelijks. Veel mensen uit mijn omgeving, van mijn doelgroep kunnen niet meelezen.

Ik zit vast.

Between a rock and a hard place.

Druk druk druk

Ik vind dat ik af en toe ook maar eens in het Nederlands moet schrijven.

Tot nu toe hou ik hier ietwat onregelmatig een blog bij in het Engels, en daar heb ik lol in, maar ik bots er soms op dat het erg knullig is om in het Engels te schrijven over een leven dat zich meestal in het Nederlands afspeelt. Dat valt vooral op als je het met vrienden over die blog hebt. Terwijl je zit uit te leggen dat Engels meer synoniemen heeft en zo. En dat je denkt. Los het dan anders op. Leer in je eigen taal schrijven.

Ziehier! Ik ben vertrokken in het Nederlands.

Trouwe volgers van mijn Engelstalige blog (alle één) hebben gemerkt dat het even geleden is dat ik nog een berichtje heb geschreven daar. Dat komt omdat ik het karakter niet heb om mijn voornemens hard te maken. Zoals ik daar heel uitgebreid beschrijf. En ook een beetje omdat er redelijk veel afleiding was. In de vorm van werk. Dus dat is dan goed nieuws.

Voor het eerst in mijn leven was ik blij toen ik gebeld werd voor een rolletje in een soap. Vroeger -toen ik nog last had van een ziekte die "toneelschool" heet- voelde ik me haast beledigd als ik voor een soap gevraagd werd. Nu kan ik enkel vaststellen dat ik erg blij werd toen ze het me vroegen. Zeker toen ik hoorde dat het was om een junkie te spelen. Dat is leuk. Als je dan toch in een soap speelt, dan liefst iets een beetje geks. Zo heb je er -naast uiteraard een inkomen- ook nog wat acteerplezier aan.

Bovendien vroegen een paar vrienden-acteurs en muzikanten die samen een voorstelling hadden gemaakt aan mij of ik de techniek wilde doen van hun voorstelling. En dat vond ik ook erg leuk, en een hele eer. Het was ook erg fijn om samen met hun over de voorstelling na te denken, en hen af en toe wat feedback te geven.

Ik ben ook nog twee keer gevraagd om een dj-setje te draaien. Nog meer plezierig werk, enige nadeel is dat het twee keer op dezelfde avond is. Maar bon. Ik heb kunnen regelen dat ik op de 2 plekken kan draaien, dus dat is ook fijn.

En dan ga ik ook nog eens een vriend die normaal de techniek doet in een openluchtbar hier in Antwerpen twee avonden vervangen om de technische boel te regelen van een voetbaluitzending daar, en een plaatje voor- en achteraf te draaien.

En dan zitten er nòg leuke dingen in de pijplijn, waar ik nog niks over wil vertellen hier.

Ik heb niks te klagen.

Nu alleen nog een beetje meer bloggen.